Epilog

*10 lat później*

Po zakończeniu roku szkolnego wyjechałam. Musiałam zacząć nowy rozdział w życiu. Zostawić przeszłość, żyć teraźniejszością i nie martwić się przyszłością. Spełniłam swoje największe marzenie, czy podróż dookoła świata. Pewniej nocy w Włoszech upiłam się i wylądowałam z przystojnym chłopakiem w łóżku, po czym dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Niestety poroniłam. Na początku było mi ciężko, lecz z czasem zaczęłam funkcjonować normalnie.
A kim jest dla mnie Louis i Harry? Nikim. Przez 10 nie miałam z nimi kontaktu, zapomniałam o nich. Za pewne ułożyli sobie życie z kimś inny. Ważne, że są szczęśliwi. Wszystko byłoby inaczej, gdy Louis nie wyjechał. Jane mogłaby być jego córką, ale nie jest i nigdy nie będzie. Przestałam kochać ich oboje. Zaparkowałam samochód pod domem, lecz tam nie weszłam. Poszłam nad jezioro. W miejscu gdzie to wszystko się zaczęło. Zauważyłam, że siedział tam. Siedział na pomoście i wpatrywał się w wodę. Usiadłam obok niego
-Sam?- lekko się zdziwił, gdy mnie zobaczył. Widziałam, że po jego policzkach spływały łzy
-Cześć Louis.
-Piękni e wyglądasz.
-Dziękuję. Ty też się dobrze trzymasz
-Chyba tylko fizycznie.
-Nie rozumiem?
-Umieram. Bez Ciebie to nie to samo. Byłaś, jesteś i będziesz częścią mnie. Częścią, której potrzebuję. Jesteś moją miłością, moim życie, moją nadzieją, wszystkim co mam.
-Louis to naprawdę piękne, ale..
-Ale Ty mnie już nie kochasz. Rozumiem. Lecz wiedź, że nigdy nie przestałem Cię kochać. Mogę mieć do Ciebie ostatnią prośbę?
-Oczywiście.
-Chciałbym poczuć twoje usta po raz ostatnio.- nic mu nie odpowiedziałam, tylko go pocałowałam. Ten pocałunek był delikatny, pełen uczucia. Zatraciłam się. Lecz ta przyjemna chwila musiała się skończyć. Louis zabrał swoją głowę. Uśmiechnął się.
-Dziękuj Ci Sam. Cieszę się, że Cię poznałem. Będę czekać na Ciebie. Żegnaj.- wstał i tak po prostu odszedł. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Czy ja go naprawdę przestałam kochać. A może po prostu uciekałam przed tym uczuciem. Po prostu uciekałam przed miłością. Wstałam i ruszyłam w stronę domu. Gdy byłam przy drzwiach usłyszałam znajomy głos.
-Sam.- odwróciłam się i ujrzałam długowłosą blondynkę z mały chłopczykiem za rękę. Z daleka mogłam zobaczyć, że to dziecko Harry’ego. Był bardzo do niego podobny. Na oko 8-9 lat.
-Cześć Lottie.
-Hej. To jest Adam. Mój i..
-Harry’ego. Poznaje po oczach.
-Możemy porozmawiać?
-Jasne.-weszłyśmy do środka i usiadłyśmy na kanapie.
-Miło Cię znowu widzieć. Na długo zostajesz?
-Nie wiem.
-Jak u Ciebie?
-Dobrze a u was?
-Też dobrze. Widziałaś się może z Louis’m?
-Tak rozmawialiśmy. Jest w ciężkim stanie psychicznym
-Tak jest odkąd wyjechałaś. Louis nie przestał Cię nigdy kochać. Tęsknił za Tobą. Jest po dwóch próbach samobójczych
-Lottie Ty nie mówisz poważnie?
-Niestety Sam. Pisał listy do Ciebie, lecz nie miał Twojego adresu, dlatego ich nie wysyłam. Myślę, że powinnaś je przeczytać. A to jest list, który znalazłam dziś, jakieś pół godziny temu.- wręczyła mi białą kopertę. Otworzyłam ją i wyjęłam kartkę.
Sam,
Na początku listu, chciałem Ci powiedzieć, jak bardzo Cię kocham. Nigdy nie spotkałem tak cudownej dziewczyny jak Ty. Jesteś moim Słoneczkiem wiesz o tym? Zawdzięczam Ci wszystko. Żyję dzięki Tobie, ale nie potrafię żyć bez Ciebie. Dlatego też chciałem poczuć twoje usta po raz ostatni. Pamiętaj, będę czekał na Ciebie, lecz nie tu. Za jakiś czas na pewno się znajdziemy i będziemy razem świecić pośród gwiazd. Tu gdzie to wszystko się zaczęło, tu też się zakończy.  Kocham Cię.
Żegnaj
Louis
Nie tłumacząc nic Lottie wybiegłam z domu i pobiegłam nad jezioro. Miałam nadzieję, że jeszcze nie jest za późno. Wbiegłam na pomost. Nigdzie go nie było.
-LOUIS!!! LOUIS!!! KOCHAM CIĘ!!- krzyczałam, lecz było za późno. Straciłam go. Nie mogła mu pozwolić znowu odejść. Weszłam do wody i szłam dalej. Powoli traciłam grunt pod nogi aż całkowicie znalazłam się pod wodą. Nawet nie próbowałam walczyć po prostu zniknęłam.

*Oczami Louis’ego*

Siedziałem na pomoście i nie wiedziałem co zrobić. Myślałem, że zaraz przyjdzie, lecz ona przestała mnie kochać. Nie mogłem się tak poddać. Muszę spróbować o nią walczyć. Udałem się w stronę jej mieszkania. Gdy byłem już blisko zobaczyłem wychodzącą Lottie.
-Gdzie jest Sam?
-Przeczytała twój ostatni list i wybiegła z domu
-Cholera jasna.- mam nadzieję, że nie będzie za późno, że nie zrobiła nic poważnego. Zobaczyłem jak idzie w wodzie. Powoli traciła grunt pod nogami, aż w końcu znikła mi z pola widzenia. Wskoczyłem do wody i płynąłem po nią. Złapałam ją za rękę i chciałem wypłynąć na powierzchnię Moja noga zaplątała się w glony, próbowałem się wyplątać, lecz straciłem siły. Po woli opadaliśmy na dno.

„Będziemy razem świeci, wśród gwiazd. Tylko Ty i ja.”

Czas się pożegnać...

Dziękuję wam za to, że byliście z Louis'm oraz Sam podczas ich wzlotów i upadków.
Dziękuję wam, że byliście ze mną
Dziękuję wam za to, że po prostu jesteście
Wiem, że pewnie woleliście happy end..mimo wszystko Louis i Sam są razem 

I świecą pośród gwiazd
Kocham was wszystkich 

Oraz zapraszam do czytania moich inny dzieł

Rozdział 10

-Pobudka-Louis rzucił mi się na łóżko
-Czego chcesz debili?
-Zołza z Ciebie
-A Ty jesteś małp-pokazałam mu język i zakryłam się kołdrą
-Wstawaj!!
-Tomlinson. Idź stąd
-Okres masz?
-Tak, a teraz możesz wyjść
-Nie. Lubię Cię męczyć jak masz okres. Tylko gorzej jak mi się później dostaje
-Jak mi przykro
-Czemu jesteś taka złośliwa?
-Bo mam taki humor jak Ci się nie podoba to wyjdź
-Auć..Już idę skoro jesteś taka okropna dla mnie
-Przepraszam. Zostań proszę. Zrobię Ci miejsce-przesunęłam się na łóżku. Louis chwilę stał przy drzwiach, ale w końcu położył się obok mnie. Przytuliłam się do niego i zasnęłam”

Zawsze lubiłam zasypiać w jego ramionach. Czułam się wtedy bezpieczna. Wiedziałam, że jak raz uratował mi życie, to zrobi to i drugi raz. A jak będzie trzeba to więcej. Gdyby wtedy mnie nie uratował byłabym martwa. Nie poznałam by go, ani nikogo innego. Może wtedy świat byłby lepszy.  Nie namieszałabym w życiu Louis’ego. Żył by tylko ze świadomością, że 7 lat temu zginęła jego sąsiadka. Może powinnam przestać o nim myśleć, ale nie wiem czy umiem. Co ja tak naprawdę do niego czuję. Kocham go czy nienawidzę. Odpowiedzieć jest krótka. Nie wiem. Harry wszedł do domu. Usiadł obok mnie i położył dłoń na moim udzie
-Co jest?
-Nic
-Sam przecież widzę. Nie ukryjesz niczego przede mną
-Louis to był
-Po co?
-Porozmawiać
-O czym?
-O tym, że wyjechał
-Co dalej?
-Powiedział, że mnie kocha
-I?
-I kocha nadal, ale ja mu odpowiedziałam, że kocham Ciebie
-Co do niego czujesz?
-Nic
-Szczerze?
-Szczerze to nie wiem
-A wiesz czy kochasz mnie?
-Tak Ciebie kocham
-To czemu nie wiesz co do niego czujesz? Skoro mnie kochasz to do niego, nic nie powinnaś czuć
-Harry to nie jest proste
-A mi się wydaję, że ciągle go kochasz
-Ale dzięki niemu się poznaliśmy, bo gdyby wtedy mnie nie uratował
-Może mam mu jeszcze kwiatki kupić
-Harry
-Coo?
-Myślałam, że mnie zrozumiesz. Pomożesz mi, a nie będziesz na mnie krzyczał
-Teraz to wszystko moja wina
-Tego nie powiedziałam
-Wiesz co Sam jak przestaniesz coś do niego czuć to zadzwoń, bo nie będę z dziewczyną, która kocha innego
-Kocham Ciebie
-Ale jego też
-Harry
-Nie Sam. Przestaniesz coś do niego czuć to daj znać
-Zrywasz ze mną
-Tak-Harry wyszedł z domu, wybiegłam za nim
-Proszę czekaj. Porozmawiajmy-wybiegłam na ulicę, ale on odjechał. Stałam na środku ulicy, gdy Louis wyszedł ze swojego domu. Zaczął iść w moją stronę. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać, bo to wszystko przez niego. To on jest powodem mojego zerwania z Harry’m. Gdy byłam przy drzwiach złapał mnie za rękę.
-Sam co się stało?
-To jest twoja pieprzona wina. To kurwa przez Ciebie. Zniszczyłeś mi życie. Zadowolony?
-Zerwał ze mną. Przez Ciebie. Nie chcę Cię znać-wyrwałam się z jego uścisku i weszłam do domu. Zamknęłam drzwi na klucz a potem zjechałam po nich
-Sam otwórz te drzwi-nie miałam nawet siły, żeby mu odpowiedzieć. Łzy ciągle leciały mi po policzkach.-Będę tu stał dopóki mi nie otworzysz.-miałam ochotę wstać, otworzyć drzwi, przypierdolić mu i powiedzieć, żeby zniknął z mojego życia, ale nie miała siły. Teraz najchętniej usnęłabym i już się nie obudziła. Chciała zniknąć na zawsze

Rozdział 9

Po trzech tygodniach byłam w domu. Tata był w delegacji a moja ukochana macocha z koleżanką na zakupach w Paryżu. Niall też rzadko bywał w domu, bo cały czas spędzał z Victorią, więc u mnie ciągle był Harry. Siedziałam na kanapie, gdy ktoś zapukał do drzwi
-Dzień dobry sąsiadko
-Louis. Hej. Co Cię tu sprowadza?
-Przyszedłem pogadać. Mogę?
-Tak. Jasne. Wejdź-uśmiechnął się do mnie. Usiedliśmy na kanapie
-Sam musisz coś wiedzieć
-Nigdy nie lubiłam jak mówiłeś w ten sposób. Ten sam ton miałeś, gdy mówiłeś, że wyjeżdżasz. Zostawiłeś mnie samą z tym wszystkim. Wiedziałeś, że moi rodzice przechodzą kryzys a zaraz potem się rozwiedli a Ciebie nie było przy mnie. Dlaczego mnie zostawiłeś? Dlaczego uciekłeś? Przed czym uciekłeś?
-Sam to wszystko jest skomplikowane. Sam siebie okłamywałem, aż w końcu prawda mnie dopadła i musiałem wyjechać, żeby Cię chronić
-A jeszcze bardziej zraniłeś
-Uwierz mi, że nie chciałem tego zrobić, że myślałem…gdybym mógł cofnąć czas na pewno teraz to wszystko byłoby inaczej. Widok twojej twarzy tamtego dnia był okropnym widokiem. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy widziałem twoją smutną twarz. I wtedy myślałem, że jesteś obok mnie. Słyszałem twój śmiech. Widziałem twoje roześmiane oczy. I czułem, że jesteś blisko. Tęskniłem za Tobą. Nie wróciłem dla muzyki. Wróciłem dla Ciebie.
-To nie zmienia faktu, że mnie zostawiłeś. Zostawiłeś, gdy ja Cię kochałam
-Sam ja Ciebie też kochałem. Kocham. I będę kochała
-Ale ja już Cię nie kocham. Mam Harry’ego i to on był przy mnie kiedy Ciebie nie było. A teraz proszę daj mi spokój
-Sam
-Wyjdź stąd-dopóki nie wyszedł powstrzymywałam płacz, gdy tylko opuścił dom wybuchnę łam płaczem. Jak mnie kochał to dlaczego wyjeżdżał. Teraz wszystko zepsuł. Myśli, że jak powie mi, że mnie kocha to rzucę się na niego. Zostawię Harry’ego i będę z nim. Nie. Tak nie będzie, bo ja przecież nie kocham. Przecież go  nie kocham? Jego wyznanie namieszało mi w głowie. Sama nie wiem co teraz czuję. Chyba to wszystko wróciło

*Oczami Louis’ego*

Nie wiem co mam zrobić. Chyba powinienem iść do niej i wszystko jej wyjaśnić. Przecież ona ma chłopaka a ja chcę jej szczęścia. Ale muszę jej powiedzieć co do niej czuję. Odważyłem się i zapukałem do jej drzwi.
-Dzień dobry sąsiadko
-Louis. Hej. Co Cię tu sprowadza?
-Przyszedłem pogadać. Mogę?
-Tak. Jasne. Wejdź- uśmiechnąłem się do niej. Lekko odwzajemniło mój uśmiech, mimo to jej oczy świeci się jak zawsze. Usiedliśmy na kanapie
-Sam musisz coś wiedzieć
-Nigdy nie lubiłam jak mówiłeś w ten sposób. Ten sam ton miałeś, gdy mówiłeś, że wyjeżdżasz. Zostawiłeś mnie samą z tym wszystkim. Wiedziałeś, że moi rodzice przechodzą kryzys a zaraz potem się rozwiedli a Ciebie nie było przy mnie. Dlaczego mnie zostawiłeś? Dlaczego uciekłeś? Przed czym uciekłeś?-jej oczy były szklane od łez. Udawała, że nie ma powodu do płaczu ale ja wiedziałem, że jest inaczej.
-Sam to wszystko jest skomplikowane. Sam siebie okłamywałem, aż w końcu prawda mnie dopadła i musiałem wyjechać, żeby Cię chronić
-A jeszcze bardziej zraniłeś
-Uwierz mi, że nie chciałem tego zrobić, że myślałem…gdybym mógł cofnąć czas na pewno teraz to wszystko byłoby inaczej. Widok twojej twarzy tamtego dnia był okropnym widokiem. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy widziałem twoją smutną twarz. I wtedy myślałem, że jesteś obok mnie. Słyszałem twój śmiech. Widziałem twoje roześmiane oczy. I czułem, że jesteś blisko. Tęskniłem za Tobą. Nie wróciłem dla muzyki. Wróciłem dla Ciebie.
-To nie zmienia faktu, że mnie zostawiłeś. Zostawiłeś, gdy ja Cię kochałam
-Sam ja Ciebie też kochałem. Kocham. I będę kochała
-Ale ja już Cię nie kocham. Mam Harry’ego i to on był przy mnie kiedy Ciebie nie było. A teraz proszę daj mi spokój-jej głos się łamał. Ukrywała łzy przede mną. Nie chciała pokazać mi, że ją to boli. Chciałem jej powiedzieć, że nie chcę psuć jej szczęści
-Sam
-Wyjdź stąd-podniosła ton głosu, żeby nie rozpoznał, że głos się jej łamie. Wyszedłem z jej domu i poszedłem w nasze miejsce. Tak bardzo chciałbym cofnąć czas. Usiadłem na pomoście

„Wyszedłem z domu trzaskając drzwiami. Moja mama nic nie rozumie. Myśli, że wszystko wie, ale tak w cale nie jest. Deszcz zaczął padać, ale mi to nie przeszkadzało. Poszedłem nad jezioro. Zauważyłem dziewczynę na rolkach. Widać było, że nie panowała nad nimi. Wjechała na pomost a potem wpadła do wody. Podbiegłem do niej. Próbowała się wydostać, ale opadła na dół. Wskoczyłem do wody. Złapałem ją za rękę i wyciągnąłem. Położyłem ją na drewnianym pomoście po czym poklepałem ją lekko po policzku. Otworzyła swoje oczka i wypluła wodę z buzi.
-Wszystko w porządku?
-Uratowałeś mnie?
-Tak jakoś wyszło-spojrzała na mnie z irytacją-Wybacz
-Dziękuję-pomogłem jej usiąść i zdjąć rolki.
-Louis
-Sam
-Gdzie mieszkasz?
-Nie mogę podawać swoich danych nieznajomym
-Mądrze, ale chcę Ci pomóc. Jesteś osłabiona.
-Czemu chcesz mi pomóc?
-Już raz to zrobiłem, więc mogę i drugi, ale będziesz miała u mnie wielki dług wdzięczności
-Dobrze-wziąłem ją na ręce-Co Ty robisz?
-Jesteś zbyt słaba, żeby iść sama-cała drogę rozmawialiśmy o sobie. Mimo różnicy wieku, wiele nas łączy. Ale ja całą uwagę skupiałem na jej uśmiechu i oczach
-To tu-zatrzymaliśmy się przed jej domem
-Naprawdę?
-Tak a coś się stało?
-A ja mieszkam tam-odwróciłem ją tak żeby zobaczyła mój dom, który znajdował się naprzeciwko jej
-To fajnie-uśmichnęła się. Postawiłem ją na ziemi, ale zakręciło jej się w głowie i upadłaby, gdybym jej nie złapał
-Może jednak odprowadzę Cię do środka-weszliśmy do środka. Jej rodzice dziwnie się na mnie patrzyli
-Dzień dobry. Jestem Louis i mieszkam naprzeciwko. Przychodziłem obok jeziora, gdy zobaczyłem, że państwa córka wpadła do niego
-Uratowałeś naszą córkę-w oczach mamy dziewczyny pojawiły się łzy- Dziękujemy. Jak mamy Ci się odwdzięczyć?
-Moja pomoc była bezinteresowna
-Mama musi być z Ciebie dumna-powiedział ojciec Sam a następnie wziął swoją córkę ode mnie
-To ja już pójdę-Sam odwróciła się w moją stronę i uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłem jej uśmiech. Żegnając się wyszedłem z domu i poszedłem do siebie
-Louis-krzyknęła mama-Gdzieś Ty był? Martwiłam się o Ciebie? Dzwoniłam ale Ty nie odbierałeś. I czemu jesteś mokry?
-Uratowałem jej życie”

 Pamiętam ten dzień jakby był wczoraj. A minęło już 7 lat. Mimo, że Sam mogła zginąć był  to najpiękniejszy dzień w moim życiu. Poznałem dziewczynę. Niby zwyczajną a jednak wyjątkową. Niby młodą a jednak dojrzałą. Niby twardą a jednak wrażliwą. Niby moją a jednak Harry’ego. Straciłem ją i chyba nigdy nie odzyskam. Mogła być teraz ze mną. Mogła być moja

Post informacyjny

Cześć!
Zawaliłam na całej linii i jestem tego w pełni świadoma. Przepraszam. Ostatnio zbyt często was przepraszam i to mnie boli, że nie potrafię się wywiązać z umowy. Ale trzecia klasa gimnazjum nie jest taka prosta jak myślałam. Myślałam, że to będzie same powtórzenie z dwóch pierwszych lat w gimnazjum, ale się pomyliłam. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie. Nie zawieszam ani nie usuwam blogów, bo nie miałabym po prostu serca to jest to co sprawia mi przyjemność, radość. I to właśnie mnie odpręża. Ale też boli mnie serce, gdy ciągle was zawodzę. Muszę teraz się przyłożyć do kartkówek, klasówek i wszystkiego co możliwe, żeby dostać się do wymarzonej szkoły. Jestem okropna wiem i możecie mnie znienawidzić za to. Chyba już wykorzystałam wszystkie możliwe szansy z waszej strony, ale proszę wybaczcie mi to po raz kolejny. Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby powrócić do starej formy pisania i postaram się dodawać na bieżąco (pewnie teraz pomyślicie „ile razy tak mówiła, ale nigdy jej nie wychodziło) i rozumiem, ale nie skreślaj mnie tylko dlatego, że nie daję rady. Zrobię wszystko, żeby było okay. I proszę bądź ze mną. Jeśli was zawiodłam a na pewno to zrobiłam to przepraszam, ale naprawdę tego nie chciałam, bo gdyby chciała to pisanie nie było by tym co kocham
Przepraszam